چند دلیل وجود دارد که این کار را نمی‌کنیم:
- ما نمی‌توانیم اطلاعات را در دسترس قرار ندهیم، زیرا کلاینت‌های Tor این اطلاعات را برای انتخاب مسیرشان لازم دارند.
بنابراین اگر «مسدودکننده‌ها» این اطلاعات را بخواهند، می‌توانند آن را دریافت کنند.
بعلاوه، حتی اگر مستقیماً لیست رله‌ها را به کلاینت‌ها نگوییم، باز هم یک نفر می‌تواند از طریق Tor اتصالات زیادی به یک سایت آزمایشی برقرار کند و فهرستی از آدرس‌هایی که می‌بیند بسازد.
- اگر افراد بخواهند ما را مسدود کنند، ما معتقدیم که باید اجازهٔ این کار را داشته باشند.
بدیهی است که ما ترجیح می‌دهیم که همه به کاربران Tor اجازه اتصال را بدهند، اما افراد این حق را دارند که تصمیم بگیرند خدمات آن‌ها در دسترس چه کسانی باشد و اگر می‌خواهند کاربران ناشناس را مسدود کنند، بتوانند.
- مسدودپذیری مزایای تاکتیکی نیز دارد: می‌تواند پاسخی مجاب‌کننده برای نگهدارندگان وب‌سایت‌ها باشد که از جانب Tor احساس خطر می‌کنند.
دادن این گزینه به آن‌ها می‌تواند آن‌ها را به فکر وادارد که آیا واقعاً می‌خواهند که دسترسی محرمانه به سیستم خود را قطع کنند و اگر نه، چه گزینه‌های دیگری پیش رو دارند.
در عوض، زمانی را که ممکن بود صرف مسدودکردن Tor کنند، می‌توانند به بازاندیشی رویکرد کلی خود به حریم‌خصوصی و ناشناسی بپردازند.
